جنگنده پارازیتی که فقط دو نمونه اولیه داشت!

مجله تصویری سلاح– مک دانل XF-85 گوبلین یک هواپیمای جنگنده است که طی جنگ جهانی دوم توسط کارخانه آمریکایی مک دانل تولید شد. نقشی که برای این جنگنده پارازیتی تعیین شده بود از طریق همکاری آن با بمب افکن استراتژیک کانویر B-36 محقق می شد. در واقع به دلیل نیازی که در زمان جنگ جهانی دوم وجود داشت، هدف اصلی به کار گیری XF-85 بر دفاع از بمب افکن های دیگر تمرکز پیدا کرد. اما پیش از توقف کامل برنامه تولید، تنها دو نمونه اولیه از جنگنده مذکور توسعه یافت.

مک دانل XF-85 گوبلین

 

کانویر B-36

برنامه ریزی برای تولید مک دانل XF-85 گوبلین، پاسخی به درخواست نیرو های هوایی ارتش آمریکا مبنی بر ساخت جنگنده ای بود که بتوان آن را داخل نورثروپ XB-35 و B-36 حمل کرد. از این رو XF-85 در قالب یک جت کوچک با بدنه ای به شکل تخم مرغ متولد شد.

نورثروپ XB-35

در ادامه نمونه های اولیه ساخته و در سال 1948 مورد ارزیابی در تست های آزمایشی پرواز قرار گرفتند. اما عملکرد این پرنده جنگنده در مقایسه با جنگنده های جت میدان مبارزه، چندان تعریفی نداشت ضمن آن که مشکلات عمده ای نیز در اتصالات هواپیما گزارش شده بود. این گونه بود که روند تولید XF-85 به سرعت متوقف و نمونه های اولیه ساخته شده هم به موزه ها و نمایشگاه های مختلف سپرده شدند. در سال 1947 جانشین نیرو های هوایی ارتش آمریکا که نیروی هوایی آمریکا نام دارد، اقدام به بررسی طرح مفهومی جنگنده پارازیتی در پروژه های دیگری همچون پروژه MX-106 و FICON کرد.

 

طراحی و توسعه

در طول جنگ جهانی دوم بمب افکن های آمریکایی مختلف مانند بوئینگ B-17 فلایینگ فورترس، B-24 و یا بوئینگ B-29 سوپرفرترس توسط جنگنده های دوربرد ریپابلیک P-47 تاندربولت و نورث امریکن P-51 ماستنگ اسکورت می شدند. این جنگنده ها قابلیت همگام شدن با برد هواپیما هایی نظیر کانویر B-36 و یا نورثروپ B-35 را نداشتند، در نتیجه برنامه ریزی ها برای تولید نسل جدیدی از این پرنده های جنگی ارزشمند ادامه یافت. از طرف دیگر هزینه های مربوط به ساخت و حتی نگه داری جنگنده های دوربرد بسیار بالا بود، سیستم سوخت گیری هوایی ضریب اطمینان مناسبی نداشت و پر ریسک به نظر می رسید و از همه مهم تر خستگی خلبان در طول ماموریت های اسکورت به ویژه در اروپا و اقیانوس آرام، لزوم پرداختن به طراحی های مدرن و کارآمد تر را بیش از پیش قدرت می بخشید.

بوئینگ B-17 فلایینگ فورترس

B-24

بوئینگ B-29 سوپرفرترس

ریپابلیک P-47 تاندربولت

نورث امریکن P-51 ماستنگ

 

پیش از آن که انتخاب جنگنده های پارازیتی یا انگلی به عنوان مناسب ترین پرنده های جنگی برای دفاع از B-36 صورت گیرد، نیرو های هوایی ارتش آمریکا طرح استفاده از هواپیما های بدون سرنشین با قابلیت کنترل از راه دور را پیشنهاد داد تا بتوان بر مشکلات ناشی از خستگی خلبان که چندی پیش اشاره شد، غلبه کرد. از نظر تئوری مکانیسم آزاد سازی جنگنده پارازیت وابسته به یک سیستم طناب مانند بود. زمانی که طناب به طور کامل کشیده شود، موتور راه اندازی شده و جداسازی از پرنده مادر رخ خواهد داد. علاوه بر این ها قرار شد حدود 10 درصد از B-36 ها تولیدی تبدیل به گونه هایی شوند که به جای در اختیار داشتن محموله حمل بمب، سه الی چهار عدد XF-85 همراه خود داشته باشند. بدین ترتیب در تاریخ 9 اکتبر 1945، نیرو های هوایی ارتش آمریکا قراردادی در جهت توسعه دو نمونه اولیه از جنگنده پارازیت با کمپانی مک دانل منعقد کرد. با این حال اتمام پروسه ساخت این دو نمونه به اواخر سال 1947 موکول شد. نمونه ها با نام مدل 27D تولید شده و به XP-85 تغییر نام پیدا کردند. مجددا در ماه ژوئن سال 1948، نام نهایی و قطعی هواپیما به صورت XF-85 گوبلین تایید شد. برنامه ریزی ها بر مبنای تولید 30 فروند جنگنده دیگر پایه گذاری شده بود اما نیرو های هوایی ارتش آمریکا قرارداد مذکور را در کمال احتیاط امضا کرد. طبق این توافق: “در صورتی که از تست های آتی بر دو نمونه اولیه نتایج مثبتی حاصل شود، سفارش ساخت 100 فروند دیگر از XF-85 ثبت می شود”

در نهایت دو علت اصلی منجر به لغو روند تولید XF-85 شد. این پرنده جنگی نقص های متعددی را در تست های پرواز نشان داد. از طرفی موفقیت در پرواز با XF-85 تا حد زیادی وابسته به مهارت و تجربه خلبان در کنترل هواپیما بود و این مسئله نیز خود یکی دیگر از دلایل توقف تولید پرنده محسوب می شود. علت دوم به توانایی سوخت گیری هوایی و ارتباط با بمب افکن های معمولی مربوط خواهد بود. دو XF-85 هفت بار با مجموع زمانی 2 ساعت و 19 دقیقه پرواز کردند و در این میان تنها سه پرواز منتهی به موفقیت کامل در آزمون سوخت گیری هوایی شد.

همان طور که پیش تر نیز اشاره شد، با وجود توقف کلی تولید XF-85، طرح مفهومی جنگنده پارازیت در پروژه های دیگری پیگیری شد. در این پروژه ها هواپیمای جنگنده داخل بمب افکن قرار نمی گیرد بلکه به قسمت خاصی از بال ها متصل می شود! به عنوان مثال در مورد FICON به طور گسترده ای از داده های پروژه نافرجام XF-85 استفاده و سعی شد سیستم طنابی مذکور برای جداسازی جنگنده از هواپیمای مادر با پیروی از توصیه های مک دانل تقویت شود.

مشخصات مک دانل XF-85 گوبلین

 

+ مشخصات عمومی

– خدمه: 1

– طول: 4.5 متر

– پهنای بال: 6.4 متر

– ارتفاع: 2.5 متر

– مساحت سطح بال: 8.3 متر مربع

– وزن خالی: 1،700 کیلوگرم

– وزن بارگیری شده: 2،050 کیلوگرم

– بیشینه وزن برخاست: 2،500 کیلوگرم

– موتور هواگرد: یک موتور توربوجت  Westinghouse XJ34-WE-22، 3،000 پوند- نیرو

 

+ عملکرد

– حداکثر سرعت: 1،069 کیلومتر بر ساعت

– سقف پرواز: 14،600 متر

– بارگیری بال: 247 کیلوگرم بر متر مربع

– نسبت نیرو به وزن: 0.66

 

+ جنگ افزار ها

– 4 عدد تیربار سنگین کالیبر 12.7 میلی متر ام 2 برونینگ