گردش در یکی از جذاب ترین موزه های آمریکا واقع در داکوتای جنوبی
مجله تصویری سلاح – موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی (South Dakota Air and Space Museum) در نزدیکی پایگاه نیروی هوایی الزورث در میان تپه هایی زیبا قرار گرفته است. با تمرکز بر انواع مختلف هواپیما از اوایل جنگ سرد تا به امروز، تقریبا هرچیزی از بمب افکن عظیم بی-52 تا بمب افکن بال متحرک بی-1 لنسر در این موزه حضور دارند.
بخش فضا در نام این موزه نیز نمایشی نیست. مجموعه ای کامل از موشک های بالستیک قاره پیمای تایتن 1 آی‌سی‌بی‌ام (Titan I ICBM) و همچنین نایک آژاکس (Nike Ajax) و مینتمن (Minuteman) در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی در معرض دید عموم قرار دارند.
یکی از چشمگیرترین هواپیماهای موجود در مجموعه موزه درست هنگام ورود در معرض دید قرار دارد. هواپیمای بی-1بی لنسر سیاه رنگ در همان ابتدا توجه بازدیدگان را به سوی خود جلب می کند.
هواپیمای بی-1بی با توانایی دستیابی به سرعت 1.25 ماخ نسبت به طرح اصلی بی-1ای تغییراتی داشت. هواپیمای بی-1ای اگرچه از نظر ظاهری شبیه به مدل بی-1بی بود، اما توانایی دستیابی به سرعت 2.2 ماخ را داشت. ارتش آمریکا با توجه به استفاده از موشک های مختلف دیگر نیازی نمی دید که یک بمب افکن با چنان سرعت بالایی پرواز کند.
البته این تنها هواپیمای قابل توجه مجموعه موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی محسوب نمی شود. یک فروند بوئینگ بی-29 که با دقت بالایی بازسازی شده و در این موزه نگهداری می شود از دیگر هواگردهای چشمگیر است. در گوشه ای دیگر یک فروند بمب افکن بی-52 قرار دارد که به واسطه اندازه بزرگ خود بیشتر موزه ها از فضای کافی برای نگهداری از آنها برخوردار نیستند.
تنها هواپیماهای بمب افکن در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی حضور ندارند. از هواپیماهای جنگنده حاضر در مجموعه موزه می توان به چندین فروند جنگنده سری سنچری از جمله اف-100، اف-101، اف-102، و اف-105 اشاره کرد.
اگر کمی بیشتر در زمان به عقب بازگردیم، هواپیمای سی-47 مربوط به دوران جنگ جهانی دوم و یک فروند هواپیمای ای-26 در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی نگهداری می شوند.
هواپیمای وی‌بی-25جی از دیگر نمونه های چشمگیر است. ژنرال دوایت دی آیزنهاور از این هواپیمای ترابری وی‌آی‌پی طی جنگ جهانی دوم استفاده می کرد.
در ادامه گردشی تصویری در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی خواهیم داشت.
ترجمه: محمدمهدی حیدرپور
بی-1بی لنسر دومین مدل از این هواپیمای بمب افکن سنگین بود. مدل نخست به نام بی-1ای بمب افکنی با توانایی پرواز در ارتفاع بالا و دستیابی به سرعت 2.2 ماخ بود که فقط چهار فروند از آن ساخته شد.
بمب افکن بی-1بی که همچنان نیز در خدمت نیروی هوایی آمریکا قرار دارد، توانایی دستیابی به سرعت 1.25 ماخ را دارد.
در داخل موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی می توانید نمونه ای از کابین خلبان بی-1بی را مشاهده کنید.
این هواپیمای بی-1بی خاص بیشتر عمر خود را در تگزاس مستقر بود. بر همین اساس نام مستعار “مهاجم تگزاس” (Texas Raider) برای آن در نظر گرفته شد.
در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی یک فروند هواپیمای بی-29 سوپرفرترس در معرض دید عموم قرار دارد که به خوبی بازسازی شده و به نام Legal Eagle II شناخته می شود.
مدل Legal Eagle II در سال 1945 ساخته شد و به مدت سه سال در پایگاه های اقیانوس آرام مستقر بود. سپس، این هواپیما به یک تانکر سوخترسان هوایی کی‌بی-29 ام تبدیل شد، پیش از آن که برای تمرین هدف گیری در کالیفرنیا استفاده شود. در نهایت، این هواپیما در اواسط دهه 80 توسط موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی نجات یافته و بازسازی شد.
بوئینگ ئی‌سی-135 به عنوان یک مرکز فرماندهی هوایی در صورت بروز یک حمله هسته ای عمل می کند. این هواپیمای خاص پیش از آن که برای انجام این وظیفه در نظر گرفته شود، یک تانکر سوخترسان هوایی بود.
هواپیمای بمب افکن بی-52 که در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی نگهداری می شود، نخستین هواپیما از این نوع بود که در پایگاه هوایی الزورث مستقر شد.
این مدل از نوع D است که برد پروازی بیشتر و توانایی حمل مقدار بیشتری از سلاح های متعارف (به عنوان مثال، غیر هسته ای) را دارد.
نوع D بمب افکن بی-52 به طور گسترده در جنگ ویتنام استفاده شد که در آنجا به طور معمول از این رنگ آمیزی برخوردار بودند.
اگرچه بی-52 هواپیمایی بزرگ است، اما بمب افکنی کند محسوب نمی شود. سرعت کروز بیش از 500 مایل در ساعت (805 کیلومتر در ساعت) تقریبا به اندازه سرعت بیشتر هواپیماهای تجاری مدرن امروز است.
انواع پیش از نوع G بمب افکن بی-52 دارای یک برجک مسلسل در قسمت دم خود بودند که فاقد صندلی ایجکت بود. در انواع G و H برجک مسلسل به سمت جلو منتقل شد و از راه دور کنترل می شد.
بمب افکن های بی-52 در آن دوران دارای شش نفر خدمه بودند.
هواپیمای ترابری داگلاس سی-54 اسکای‌مستر در دهه 40 میلادی ساخته شد و بمدت 30 سال توسط ارتش آمریکا مورد استفاده قرار گرفت. این نمونه توسط نیروی هوایی آمریکا سفارش داده شده بود، اما در اختیار نیروی دریایی قرار گرفت و تا سال 1970 خدمت کرد.
در سمت راست این عکس موشک سطح به هوای نایک آژاکس دیده می شود. در سمت چپ نیز موشک بالستیک قاره پیمای مینتمن 2 قرار دارد.
در این عکس یک فروند هواپیمای وی‌بی-25جی دیده می شود که هواپیمای شخصی ژنرال دوایت آیزنهاور در جنگ جهانی دوم بوده است. سلاح های این بی-25 برداشته شد تا فضای بیشتری برای صندلی ها، تختواب تاشو و یک میز وجود داشته باشد. همچنین، مخزن سوخت ضد گلوله در کنار سامانه های ناوبری و ارتباطی به آن اضافه شدند.
هواپیمای اف-101 وودو به عنوان اسکورت بمب افکن دوربرد طراحی شده بود. اما در نهایت به عنوان یک جنگنده بمب افکن با قابلیت حمل سلاح هسته ای و یک رهگیر سرعت بالا بکار گرفته شد.
هواپیمای اف-102 دلتا دَگِر در اوایل جنگ سرد به عنوان رهگیر بکار گرفته شد و نخستین جنگنده بال مثلثی نیروی هوایی آمریکا بود.
این نمونه به رغم آن که کمتر از 10 سال در خدمت بود اما در نقاط مختلف از نیویورک تا هاوایی مستقر شد.
هواپیمای اف-105بی تاندر‌چیف جنگنده بمب افکنی با توانایی پرواز با سرعت دو ماخ بود. این هواپیما برای نخستین بار در سال 1955 پرواز کرد و در جنگ ویتنام بسیار مورد استفاده قرار گرفت. اف-105 توانایی حمل بمب بیشتر نسبت به برخی از بمب افکن های شناخته شده جنگ جهانی دوم از جمله بی-17 را داشت.
هواپیمای اف-111 آردوارک با بال متحرک طی 30 سال خدمت خود در نقش های مختلفی برای ارتش آمریکا ظاهر شد.
هواپیمای ای-7 کورس‌ایر 2 جنگنده ای سبک بود که در بازه زمانی بین اواخر دهه 60 تا اوایل دهه 90 میلادی خدمت کرد. این نمونه در پایگاه هوایی پنسیلوانیا مستقر بود.
هواپیمای اف-84اف تاندر استریک با بال رو به عقب پیشرفتی قابل توجه در مقایسه با اف-84 تاندرجت بال مستقیم که اندکی پس از جنگ جهانی دوم معرفی شده بود، محسوب می شد.
افزون بر طراحی بال ها و تغییرات بسیار دیگر، بدنه هواپیما به صورت عمودی کشیده‌تر شده بود تا پیشرانه بزرگ‌تر و قدرتمندتری را در خود جای دهد. یکی از نتایج این طراحی ورودی هوای بیضی شکل در قسمت دماغه بود.
این یک نمونه از هواپیمای بسیار موفق اف-86 سیبر است. نزدیک به 10 هزار فروند از این هواپیما ساخته شد.
هواپیمای اف-100 سوپر سیبر نخستین جنگنده نیروی هوایی آمریکا بود که توانایی پرواز در سطح فراصوت را داشت.
این هواپیمای سی-47 در سال 1944 ساخته شد. سی-47 در نیروی هوایی، نیروی دریایی و وزارت کشاورزی آمریکا خدمت کرد.
هواپیمای ای-26 مدتی به نام بی-26 نیز شناخته می شد. این بمب افکنی سبک برای از بین بردن اهداف سطحی بود. در قسمت دماغه این هواپیما هشت مسلسل کالیبر 50 قرار داشت. مسلسل های اضافه در قسمت بال و برجک های پشتی/شکمی قابل نصب بود.
هواپیمای بی-57 کانبرا توسط شرکت بریتیش الکتریک طراحی شده بود اما تحت لیسانس و توسط شرکت مارتین در آمریکا ساخته شد. این مدل دارای بالی با خط وتر نسبتا بزرگ بود.
یکی از معدود بالگردهای موجود در موزه هوا و فضای داکوتای جنوبی این بالگرد بل یواچ-1اف معروف به هیوی (Huey) است که به عنوان یک وسیله نقلیه نجات هوایی طی جنگ ویتنام استفاده می شد.
در تصویر یک فروند هواپیمای تی-33 شوتینگ استار دیده می شود.
یک موشک بالستیک قاره پیمای تایتن 1 از رده خارج نیز در معرض دید عموم قرار دارد.
نگهداری از تایتن 1 بسیار دشوار بود و به دلیل استفاده از اکسیژن مایع برودتی آغاز پرتاب کندی داشت. پس از فقط سه سال، تایتن 2 جایگزین آن شد که از پیشرانه هایی که نگهداری از آنها راحت‌تر بود، استفاده می کرد.
