ایگلت؛ پهپادی شبیه به خانواده پرنده سیاه آمریکا

مجله تصویری سلاح – سامانه های هوایی بدون سرنشین یا به اختصار یو ای اس (UAS)، مانند برنامه گری ایگل (the Gray Eagle)، به مدت بیش از یک دهه بخشی جدایی ناپذیر از قابلیت های ماموریتی ارتش آمریکا بوده اند. در حالی که یک یو ای اس می تواند عملیات را بدون قرار گرفتن سربازی در معرض خطر انجام دهد، هنوز هم در برخی مواقع خطر حتی برای این ماشین ها نیز بسیار زیاد است. اینجاست که فناوری های جدیدتر و کوچکتر وارد عمل می شوند.

جنرال اتمیکس و پروژه پهپاد ایگلت

شرکت جنرال اتمیکس،تولید کننده پهپاد گری ایگل، طی همکاری با فرماندهی توسعه قابلیت های رزمی ارتش آمریکا، در حال توسعه فناوری جدید «اثر هوا و زمین پرتاب ارتقا یافته» (Enhanced Air and Ground Launch Effect) یا به اختصار ایگلت (EAGLET) است که به تازگی یک سری آزمایشات را انجام داد.

ایگلت به عنوان یک یو ای اس کم هزینه و قابل بقا در نظر گرفته شده است که می تواند از زمین یا هوا با استفاده از پهپادهایی مانند گری ایگل پرتاب شود. بر این اساس، پرنده مادر قرار است از تهدید بیشتر فاصله بگیرد و حسگرهای دوربردتری روی خود داشته باشد، در حالی که پهپادهای ایگلت هوا پرتاب امکان پرواز نزدیک تر به تهدیدات را فراهم می کنند. به دلیل هزینه کمتر، شما مایل خواهید بود ریسک پذیری بیشتری با یک هواگرد ایگلت هوا پرتاب نسبت به نمونه های گران تر مانند گری ایگل داشته باشید.

آزمایش های جدید ایگلت برای بررسی پایداری و کنترل این پلتفرم جدید صورت گرفت. نتایج این آزمایشات که در سال 2023 صورت گرفت مرحله بعدی پروژه به نام ایگلت 2 را تغذیه می کند که انتظار می رود یک هواگرد بهبود یافته و آماده تولید باشد. پیش بینی می شود آزمایش های پروازی برای ایگلت 2 در سال 2025 آغاز شود.

ویژگی های پهپاد ایگلت

طراحی فعلی ایگلت که از پیشرانه ای دارای پروانه نیرو می گیرد، کمتر از 90 کیلوگرم وزن دارد، دارای بال های باز شونده است که پهنای آن را به 3.2 متر می رساند و می تواند با بیشینه سرعت 115 گره (213 کیلومتر بر ساعت) پرواز کند. برد پروازی این پهپاد حدود 700 کیلومتر یا حدود هشت ساعت با بار مفید حدود 9 تا 14 کیلوگرم عنوان شده است. بیشینه سقف پرواز آن نیز حدود 15000 پا است.

هدف ایگلت این است که به ناوگان پهپادهای قدیمی و اکنون آسیب پذیر اجازه دهد تا همچنان قابلیت های شناسایی و حمله را در فاصله ای امن از سامانه های ضد دسترسی/ممانعت منطقه ای دشمن ارائه دهند.

تلاش برای رفع آسیب پذیر پهپادهای موجود

در بخش عمده ای از 20 سال گذشته، ناوگان پهپادهای آمریکا بر آسمان ها حکومت می کرد، مرگ و ویرانی را به ارمغان می آورد و اطلاعات را تا حد زیادی بدون مزاحمت جذب می کرد، زیرا آنها در محیط های مجاز در برابر دشمنانی بدون دفاع هوایی یا سامانه های جنگ الکترونیک فعالیت می کردند.

اما آن روزها به پایان رسیده است و ارتش آمریکا و پیمانکاران دفاعی به دنبال راه های جدیدی برای ادامه ارائه آن قابلیت ها در عین استفاده از سامانه های موجود هستند.

پهپادهای آمریکایی مدتی است که حتی برای بازیگران غیر دولتی آسیب پذیر شده اند. به عنوان نمونه، در سال 2017، جنگجویان حوثی یمن یک پهپاد ریپر نیروی هوایی آمریکا را سرنگون کردند.

جنگ روسیه در اوکراین نیز این نگرانی ها را هر چه بیشتر برجسته کرده است.

اجتناب ناپذیر بودن چنین آسیب پذیری است که ارتش آمریکا را به راه اندازی برنامه اثر هوا پرتاب خود ترغیب کرد. هدف آن توسعه خانواده ای از پهپادهای کوچکتر است که می توانند از هواگردهای بزرگتر سرنشین دار یا بدون سرنشین پرتاب شوند و در گروه های شبکه ای با هم کار کنند.

ارتش آمریکا این قابلیت را برای ارائه اطلاعات، نظارت و شناسایی (آی اس آر)، حمله الکترونیکی و حتی حملات مرگبار می خواهد. همه اینها در حالی است که خارج از محدوده حسگرها و سامانه های تسلیحاتی دشمن باقی بمانند، قابلیت بقا داشته باشند، اما به اندازه کافی کوچک و ارزان باشند تا در صورت نیاز امکان قربانی کردن آنها وجود داشته باشد.

پهپادهای برنامه اثر هوا پرتاب همچنین باید به گونه ای طراحی شوند که امکان ادغام سریع فناوری های جدید را فراهم کنند.