سلاحی که آمریکایی ها به آن هیولا می گویند ؛ از جنگ ویتنام تا سرویس مخفی رئیس جمهور

مجله تصویری سلاح – با میراث چشمگیر بیش از 60 سال خدمت، ام134 مینی گان (M134 Minigun) در سال 1960 برای استفاده توسط ارتش آمریکا در ویتنام ساخته شد. این سلاح تاریخچه نسبتا جالبی دارد و طراحی آن بر اساس یک سلاح بسیار قدیمی تر انجام شده است. ام134 مینی گان سلاحی بود که به خدمه هلیکوپترهای آمریکایی حاضر در جنگ ویتنام بسیار کمک کرد.

 

ساخت ام134 مینی گان بر اساس تیربار گاتلینگ

ام134 مینی گان تا زمان جنگ ویتنام توسعه نیافته بود، اما طراحی آن بر اساس تیربار گاتلینگ صورت گرفت که در دهه 1860 توسط ریچارد جوردن گاتلینگ ساخته شد. این سلاح دارای شش لوله بود که حول یک محور مرکزی گردش می کردند و این گردش با چرخاندن دسته محور سلاح صورت می گرفت. این گردش موجب می شد تا سلاح سرعت شلیک بالایی داشته باشد و همچنین لوله ها را خنک نگه می داشت.

تیربار گاتلینگ معروف ترین سلاح طی جنگ داخلی آمریکا بود، جایی که برای نخستین بار توسط ارتش اتحادیه استفاده شد. این سلاح الهام بخش سلاح ام61 والکان بود که طراحی شش لوله را حفظ کرد، اما به جای گردش به صورت دستی با کمک دسته محور، چرخش لوله ها با کمک انرژی الکتریکی صورت می گرفت.

توسعه ام134 مینی گان

شرکت جنرال الکتریک طراحی ام31 ولکان را برای ساخت سلاح ام134 مینی گان اصلاح کرد. هلیکوپترهایی که در آسمان ویتنام پرواز می کردند به روش بهتری برای دفاع از خود در برابر شلیک سلاح های سبک و راکت های دوش پرتاب نیاز داشتند. هلیکوپترها نقشی حیاتی در جنگ ویتنام داشتند زیرا امکان پرواز و فرود عمودی سریع را فراهم می کردند، کاری که هواپیماهای سنتی قادر به انجام آن نبودند.

هلیکوپترها برای تحویل تجهیزات، توپخانه، مهمات و نیروها، و همچنین تخلیه سربازان مجروح استفاده می شدند. آنها اغلب هنگام ورود به خشکی مورد حمله قرار می گرفتند و خدمه را مجبور می کردند برای دفاع از خود از سلاح های تک لوله استفاده کنند. اما این سلاح ها بی اثر بودند زیرا پوشش جنگل موجب گیر کردن یا گرم شدن بیش از حد آنها می شد. این امر آمریکا را بر آن داشت تا به دنبال راه حلی باشد.

طراحی یک سلاح موثر برای استفاده توسط خدمه هلیکوپتر

جنرال الکتریک اندازه سلاح ام61 والکان را کوچک کرد و لوله های سلاح را تغییر داد تا با گلوله های 7.62 در 57 میلیمتری ناتو سازگار باشند. بر این اساس، تیربار ام134 مینی گان شکل گرفت. این سلاح به لطف طراحی چند لوله ای خود توانایی شلیک 6 هزار گلوله در دقیقه بدون گرم شدن بیش از حد را داشت.

اگرچه این سلاح به واقع مینی نبود، اما نام مینی گان به دلیل این که نسخه کوچک تری از سلاح ام61 والکان بود، برای آن انتخاب شد.

ام134 مینی گان به گونه ای طراحی شده بود تا روی قسمت درب هواپیما، هلیکوپتر، یا گاهی اوقات، یک خودرو قابل نصب باشد. این سلاح همچنین به یک منبع تغذیه خارجی نیاز داشت. زمانی که یکی از لوله ها در حال شلیک گلوله است، سه لوله دیگر در حال پر شدن هستند و دو لوله باقیمانده در حال بیرون انداختن پوکه هستند. همانطور که لوله ها گردش می کنند، شلیک ها تقریبا از موقعیتی یکسان صورت می گیرند.

استفاده از ام134 مینی گان در جنگ ویتنام

زمانی که ام134 مینی گان در ویتنام وارد عمل شد، به سرعت روی هلیکوپترهای آمریکا تصب شد. این سلاح روی پایه های جانبی هلیکوپترهای هیوز او اچ-6 کایوس و بل او اچ-58 کیووا نصب شد. در هلیکوپتر بل ای اچ-1 کبرا، ام134 مینی گان روی غلاف های پایلون و برجک و در هلیکوپتر بل یو اچ-1 ایروکوای روی پایه های در، پایلون و غلاف ها نصب شدند.

در طول جنگ ویتنام، دولت آمریکا تقریبا 10 هزار قبضه سلاح ام134 را خریداری کرد. این تیربار برای انجام کاری که طراحی شده بود، موثر عمل می کرد، اما بدون ایراد نبود. هنگامی که شرکت دیلون ارو (Dillon Aero) تعداد زیادی از تیربارهای ام134 دست دوم را پس از جنگ ویتنام خریداری کرد، آنها اغلب موفق به شلیک مداوم نمی شدند.

دیلون ارو آنها را تعمیر کرد و در این فرآیند نسخه بهتری از سلاح را ایجاد کرد که به نام ام134دی شناخته می شود.

کاربردهای مدرن ام134 مینی گان

ام134 مینی گان اصلی هنوز هم توسط شاخته های مختلف ارتش آمریکا استفاده می شود. ارتش آمریکا همچنان آن را ام134 می نامد، در شرایطی که در نیروی هوایی و نیروی دریایی به نام جی ای یو-2ای با پایه ثابت و جی ای یو-17/ای با پایه انعطاف پذیر شناخته می شود.

این سلاح همچنین توسط تیم سرویس مخفی رئیس جمهور آمریکا استفاده می شود، اگرچه این موضوع به طور علنی تایید نشده است.