ICEMAN؛ پروژه ای بسیار مهم در وزارت دفاع آمریکا

مجله تصویری سلاح- به تازگی دارپا (اختصار یافته عبارت آژانس پروژه‌های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی که یک بنگاه پژوهشی و فناوری زیر نظر وزارت دفاع آمریکا محسوب می شود و در سال 1958 تاسیس شده است) تحقیقات گسترده ای را در ارتباط با تاثیر نویز الکترونیکی بر تضعیف توانایی های خلبانان پرنده های نظامی آغاز کرده است.

در واقع متخصصین فعال در این واحد نگران تداخل رادیو و میادین الکترومغناطیسی با عملکرد شناختی خلبانان هستند. گمان می رود که این میادین منجر به گیجی و پریشانی ذهنی لحظه ای در کنترل کنندگان پرندگان نظامی شوند. طبق اطلاعات به دست آمده بیش از 100 خلبان طی حوادث مربوط به فقدان ناگهانی موقعیت مکانی جان خود را از دست داده اند.

مجموع این عوامل سبب شده تا بازوی تحقیق و توسعه پنتاگون به بررسی مسئله مذکور علاقه مند شود. بدین ترتیب یک پرسش مهم مطرح خواهد شد: آیا تجهیزات پیشرفته که در اصل برای نجات جان خلبانان هواپیماهای نظامی طراحی شده اند، در مقابل منجر به گمراهی لحظه ای خلبانان و نهایتا مرگ آنها خواهند شد؟

 

 

از تخصیص بودجه توسط دارپا تا بررسی میادین الکترومغناطیسی کابین خلبان

گمراهی مکانی یکی از اختلالات مرگباری است که می تواند با سیستم های الکترونیکی پرنده های جنگی در ارتباط باشد. در واقع تنظیم مکانی به مهارت خلبان در تشخیص ارتفاع، جهت مناسب برای حرکت و همچنین سرعت باد گفته می شود. حال اگر خلبان به هر دلیلی نتواند این مسئولیت را به درستی انجام دهد، احتمال رخداد حوادث ناگهانی بالا خواهد رفت. برای مثال در یک سانحه هوایی خلبان ژاپنی هواپیمای پنهان کار لاکهید مارتین F-35 لایتنینگ 2 با سرعت 1126 کیلومتر بر ساعت به داخل اقیانوس آرام سقوط کرد!

با توجه به داده های منتشر شده به وسیله اکثر منابع نظامی، هواپیماهای ارتش آمریکا در شمار پیشرفته ترین پرنده های نظامی جهان دسته بندی می شوند. به عنوان نمونه هواپیمایی مانند F-35 با سنسورهای متعددی از جمله رادار نصب شونده در قسمت دماغه و همینطور حلقه ای از دوربین های مادون قرمز توسعه یافته است. هواپیماهای نظامی در عین حال مجهز به رادیو، سیستم های کنترلی، رادار و همچنین سایر اشکال انتقال اطلاعات به منظور جلب توجه خلبان هستند. همه اینها نوعی امواج رادیویی یا تشعشعات الکترومغناطیسی از خود ساطع می کنند.  در حالی که این ویژگی ها در اصل بسیار مفید هستند و می توانند به خلبانان کمک کنند تا در موقعیت های خطرناک زنده بمانند، به راستی چقدر احتمال دارد که یک روی تاریک و تشخیص داده نشده نیز داشته باشند؟

 

 

 گفتنی است که برنامه اخیر دارپا پروژه تاثیر میادین الکترومغناطیسی کابین خلبان بر نورولوژی خدمه هوایی یا به اختصار ICEMAN نام گرفته است. به گزارش دارپا از سال 1993 الی 2013، گمراهی مکانی یا فضایی در خلبانان نیروی هوایی آمریکا باعث 72 حادثه ناگوار کلاس A (به شدید ترین کلاس از سوانح نظامی اطلاق می شود که حداقل 1 میلیون دلار خسارت و یا جراحت جدی به همراه داشته باشد)، 101 مرگ و 65 مورد مفقودی هواپیما شده است.

این آژانس معتقد است که میادین الکترومغناطیسی و سیگنال های فرکانس رادیویی به احتمال زیاد بر تخریب عملکرد شناختی خلبانان که منجر به اولویت بندی اشتباه، عدم تطبیق، ضعف خودآگاهی و گمراهی فضایی می شود، تاثیرگذار بوده اند.

 

 

علاوه بر این دارپا در گزارشی دیگر اعلام می دارد که عملا هیچکس فعالیت میادین الکترومغناطیسی و سیگنال های فرکانس رادیویی را در کابین خلبان کنترل نمی کند و از این رو تلاش چندانی برای محافظت از خلبانان در برابر چنین امواجی صورت نمی گیرد. پروژه ICEMAN همین هدف را پیش گرفته است و سعی دارد که با تولید سنسورهای مخصوص با قابلیت اندازه گیری قدرت میادین الکترومعناطیسی، فضای کابین خلبان را بهینه سازی و در عین حال ایمن سازی کند. به دنبال نصب این سنسورها، پنتاگون می تواند از آنها استفاده کند تا مشخص شود که آیا ارتباطی میان امواج رادیویی و الکترومغناطیسی با سقوط هواپیما وجود دارد یا خیر؟

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.