7966 نمایش

هواپیمای یکبار مصرف هیتلر!

مجله تصویری سلاح- روزهای پایانی جنگ جهانی دوم بود که آخرین تلاش نازی ها برای مقابله با هجوم بمب افکن های آمریکایی به آلمان، در آسمان ظاهر شد و بی درنگ نیز سقوط کرد! Natter به معنای “سبزه مار” در قالب پروژه ای شامل یک هواپیمای رهگیر با هزینه ساخت پایین و روند تولید آسان معرفی شد که قرار بود به موتور راکت مجهز باشد. اما از جایی که زمان بندی این برنامه به هیچ وجه مناسب نبود و همچنین طراحی Natter نیز بسیار عجیب و غریب محسوب می شد، محصول مورد نظر نتوانست تاثیر قابل توجهی بر نتیجه اجتناب ناپذیر جنگ بگذارد.

در سال 1944، آلمان از بمباران های سنگین و ممتد متفقین در عذاب بود. علاوه بر این، پرنده های نظامی آمریکا و انگلستان با هدف گیری سراسر شهر، کارخانه ها، واحدهای تامین انرژی و همچنین مراکز استقرار نیروهای نظامی، برلین را از هر نظر فلج کرده بودند. البته کمبود خلبانان حرفه ای و آموزش دیده، سوخت و هواپیماهای مناسب نیز در این ناتوانی بی تاثیر نبودند.

در این میان چه کاری از دست Natter ساخته بود؟ این هواپیمای رهگیر به گونه ای طراحی شد که بتواند موشک های تعبیه شده در قسمت دماغه را به سوی مجموعه بمب افکن های دشمن شلیک کند. گفتنی است که قرار بود هواپیمای مذکور یکبار مصرف باشد. بدین معنا که هر پرنده تنها یک مرتبه در عملیات مربوطه شرکت می کرد و خلبان هم با استفاده از چتر نجات خود را به سطح زمین می رساند. قطعاتی از بقایای به دست آمده نیز برای استفاده مجدد در آینده ذخیره می شدند.

از جمله دیگر الزامات مطرح در طراحی Natter می توان به راه اندازی عمودی اشاره کرد. اما برتری مسئله برخاست به صورت عمودی برای نازی ها چه بود؟ آنها به دنبال راهی بودند تا خسارات ناشی از بمباران ها را کاهش دهند و فرودگاه هایی که طول زیادی داشتند، هدف آسان تری برای نیروهای متفقین به شمار می رفتند. حال Natter با امکان راه اندازی عمودی از هر مکانی مانند جنگل و کوهستان، می توانست دشمنان را گمراه سازد و قابلیت پیش بینی شرایط را از آنها سلب کند. از طرفی با توجه به کمبود شدید منابع و عدم دسترسی به تجهیزات مورد نیاز در سال 1945 در آلمان، هواپیمای رهگیر نام برده فاقد امکانات متعدد و حتی یک سری موارد متداول مانند بدنه فلزی بود! در ادامه به کار گیری ترکیب چوب و موتور راکت، توانست چالش های عنوان شده را دور بزند. با این وجود هیچ کس در صورت ارائه نمونه ای جایگزین، تمایلی به استفاده از Natter نداشت. به جز این، چندی پیش نیز گفته شد که زمان معرفی هواپیمای رهگیر فوق به اندازه ای دیر بود که دیگر به قول معروف کار از کار گذشته و Natter قادر به اثرگذاری چندانی برای جبهه نازی ها نبود.

نگاهی دقیق تر به Natter

در سال 1943، برتری هوایی لوفت‌وافه (نیروی هوایی آلمان نازی) توسط نیروهای متفقین به چالش کشیده شد و به همین دلیل آلمان ها خود را نیازمند خلاقیت های رادیکال به منظور خروج از بحران ایجاد شده می دیدند. سامانه های موشکی سطح به هوا برای مقابله با بمب افکن های استراتژیک متفقین امیدوار کننده به نظر می رسیدند و از این رو پروژه های مختلفی کلید خورد. اما مشکلات گوناگون در ارتباط با هدایت پذیری این سامانه ها، کارایی عملیاتی تمام برنامه های پیشنهادی را محدود کرده بودند. اینگونه بود که طراحی یک سیستم موشکی با قابلیت استقرار خلبان و امکان شلیک راکت از فاصله ای نزدیک به هدف، در قالب راه حلی نهایی اعلام شد. بدین ترتیب تاییدهای اولیه برای ساخت یک هواپیمای رهگیر ساده و فعال در زمینه دفاع نقطه ای از لوفت‌وافه در اوایل سال 1944 گرفته شد. در ابتدا قرار بود که از 19 راکت R4M با کالیبر 55 میلی متر به عنوان سیستم تسلیحاتی Natter استفاده شود. اما در ادامه 28 راکت R4M یا انواع بزرگتر هنشل Hs 297 با کالیبر 73 میلی متر پیشنهاد داده شدند.

طبق یک طرح پیشنهادی در ماه اوت سال 1944، Natter مجهز به دماغه ای از جنس بتن بود. اما این طرح در نمونه های بعدی به طور کلی حذف شد. کمپانی سازنده یعنی Bachem صراحتا اعلام کرد که Natter یک سلاح انتحاری نیست و تلاش های بیشتری برای افزایش ایمنی خلبان صورت خواهد گرفت. با این حال خطرات احتمالی متعدد که مستقیما جان خلبان این هواپیما را تهدید می کرد، منجر شد تا نام Natter در بسیاری از منابع به عنوان “کاردستی خودکشی” ذکر شود. گفتنی است که هیچ یک از 150 فروند هواپیمای مورد سفارش اس اس و همچنین 50 فروند لوفت‌وافه تا پایان جنگ تحویل داده نشدند.

خلبان Natter وظیفه نسبتا ساده ای بر عهده داشت و به همین دلیل برخورداری وی از مهارت بالا جز اولویت های مد نظر محسوب نمی شد: هدف گیری هواپیمای دشمن و شلیک مهمات خود متشکل از راکت های متعدد به سوی آن. در حالی که دماغه این مجموعه یکبار مصرف محسوب می شد، خلبان و قسمتی از بدنه Natter که محتوی موتور راکت بود نیز هر کدام با استفاده از چترهای نجات مجزا فرود می آمدند. تنها آزمایش پرواز با برخاست عمودی در تاریخ 1 مارس سال 1945، به مرگ خلبان منجر شد.